Maandag stond er een observatiedagje op het programma. We wisselden van klas. We waren er snel uit wie in welke klas zou staan. Heleen staat nu in CM2, dit is de laatste klas van de lagere school. Phoebe staat in CM1, wat bij ons het vijfde leerjaar is.
Wat ons meteen in beide klassen opviel is dat de klassen kleiner zijn (40 en 50). De leerlingen zijn ook veel stiller en willen echt werken (of we hebben die indruk…).
We focusten ons beide op sportlessen deze week. Deze leerlingen hebben nog nooit een sportles gehad, en van bewegingstussendoortjes zijn er in deze klassen zeker geen sprake meer. Iedere avond maakten wij dus het programma op. Dit bestond uit sport, tekenen en zingen. We leerden zelfs liedjes in het Nederlands aan (de leerkracht van het eerste leerjaar is jaloers!).
We moesten alles met handen en voeten uitleggen, want dit is allemaal nieuw voor de leerlingen. Tijdens het spelen zelf zagen we de leerlingen puur genieten. We konden de kinderen (die een leeftijd hebben tot 16j) een halfuur tikkertje laten spelen, mochten we dat willen. Ze waren dan ook altijd teleurgesteld als de sportles gedaan is.
Tijdens de sportles konden we ook heel wat van het materiaal gebruiken dat we in België kochten.
Zo gebruikte Phoebe tijdens de estafetteles de reuzespringballen. Dit was een reden voor alle andere klassen om een half uur te vroeg te stoppen met de les en in rijen te komen kijken. Hilarisch!
Onze mentoren vallen ook heel goed mee. De mentor van Heleen is al in België geweest,en vertelt dus honderduit over haar avonturen en over har familie. Ze was ook heel erg geïnteresseerd in het onderwijs in België. Dit zorgt voor boeiende gesprekken.
De mentor van Phoebe heeft de leerlingen nog niet geslagen (wat ze normaal wel doet, de hele school is bang van haar…) omdat Phoebe er bij is. Ze zorgt voor koud water, mango’s en apprecieert de activiteiten die Phoebe doet enorm. Een heel verschil met de vorige mentor dus.
Verder maken we op deze blog graag een beetje plaats om jullie gerust te stellen. Velen onder jullie hoorden waarschijnlijk al over de onrust die momenteel heerst in Ouagadougou.
Wat hier gebeurt, is absoluut niet goed. Voor ons is het schrikken bij het horen van geweerschoten dicht bij ons huis, maar dankzij couvre-feu (avondklok vanaf 19u) voelen we ons wel veilig.
We zien veel van de vernieling, winkels zijn helemaal geplunderd en leeg, geen wonder dat de mensen hier heel bang zijn. Hun winkel is hun leven…
We hopen dat de situatie hier snel verbetert, want om 19u binnen zonder elektriciteit is toch ook geen pretje (lees: geen ventilator, te hoge temperaturen).
Wist je dat:
- De mentor van Phoebe bang is van gekko’s (je weet wel, die beesten die hier overal rondlopen!)?
- De warmte in april nog erger is (okee, we waren gewaarschuwd, maar dit hadden we toch niet verwacht)?
- Een schrift een ideale waaier is in de klas?
- De leerlingen van Heleen haar mentor verwittigen als haar telefoon gaat?
- Phoebe bijna niet mocht veranderen van klas? Haar ex-mentor vond dat ze nog niet genoeg geoefend had, want ze had nog maar 2 lessen gegeven die de mentor gezien had!!!!)
- Het geen goed idee is om Kerstmanpakjes op te sturen naar Afrika? Ze dragen dat hier om naar school te komen.
- We sms’jes krijgen van Airtel (ons gsmnetwerk) om te zeggen dat we naar het ziekenhuis moeten als we meer dan twee weken hoesten? (Zie TBC)
- Het niet nodig is om je zorgen te maken om ons? We redden het hier wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten