Afscheid nemen...

Jaja, zoals dat altijd gaat met mooie verhaaltjes, komt ook aan dit mooie verhaaltje een eind. En dat hebben we geweten.

Dit is Afrika, dus uiteraard hadden we op twee mei geen school. Je moet dit begrijpen, 1 mei viel op een zondag, dus moeten ze wel een andere dag vinden om te 'reposeren'.
De rest van de week hadden we gereserveerd voor wat afwerken in bepaalde klassen. Zo hielpen we met lezen, leerden we nog wat liedjes aan...
Verder moesten we deze week nog wat schoolmateriaal kopen.
Met het geld van Ter Groene Poorte en de benefiet kochten we schrijfleitjes, balpennen, schriftjes, kleurpotloden, krijt, wiskundemateriaal, schijfpotloden, latjes, vuilnisbakken, computer en printer...
Deze computer bespaart de leerkrachten veel tijd en geld om naar een cybercafé te gaan en kopietjes te laten maken. Ze waren dan ook helemaal in de wolken.
Vrijdag stond een afscheid op het programma. Ons laatste dagje op school.
In de voormiddag namen we afscheid van de kinderen. We gingen in alle klassen langs om te zingen. In de namiddag moesten de leerlingen niet naar school komen, want we vierden feest met het leerkrachtenkorps. Voor we aan het eetfestijn met kip, frietjes en muffins konden beginnen, werden eerst nog enkele leerlingen beloond voor hun harde werken voor de testen. Ze kregen rijst en pasta, iets wat hier erg geapprecieerd wordt.
Het afscheid was echt geslaagd. We zullen de school en zijn inwoners zeker missen.

Ps: als alles goed gaat, zijn wij woensdagochtend jammergenoeg live opnieuw in België.

Verbeterwerk, verf, veel leerlingen

Dag iedereen!
Vorige week hadden ook wij eindelijk toetsenweek. Door de staking werd deze week veel verschoven en was de datum nooit zeker, maar het is er dus toch van gekomen.
Hoe gaat deze toetsenweek in zijn werk?
De leerlingen hebben een ‘cahier de composition’. Daar stonden nu al de toetsen in van het eerste semester. De schriftjes worden uitgedeeld, de opgaven komen aan het bord. De opdrachten zijn trouwens opgelegd door de overheid.
Bij Heleen kregen de leerlingen de ene toets na de andere. Bij Phoebe werden de toetsen ondertussen verbeterd en zaten de leerlingen nog wat voor te bereiden voor een volgende test. Bij het verbeteren van de testen stellen we ons toch wel wat vragen.
Zo waren punten boven 0 voor dictee eerder een uitzondering. Door de fouten die we zagen, werd het snel duidelijk dat de leerlingen de tekst eigenlijk helemaal niet begrijpen en gewoon behoorlijk fonetisch schrijven. Verschil tussen c’est, ses, ces was er dan ook niet te bespeuren.
Ook de opgave ‘dessin’ is een beetje raar. De kinderen moesten iets tekenen dat ze al kunnen tekenen van de eerste klas. Kwestie van op het niveau van de leerlingen te werken…
De testweek (die een week zou duren) nam uiteindelijk 3 dagen in beslag (punten verwerken tijdens de les inbegrepen).
Vrijdag vielen we van de ene verbazing in de andere. Het begon ’s ochtends met de leerkrachten die precies niet veel zin hadden om les te geven. Doordat we in het weekend de borden zouden herschilderen, besloten de leerkrachten dat de leerlingen alvast konden beginnen met de borden af te schuren. De speelplaats liep vol vuile kinderen, afschuren met water is namelijk geen goed idee, zeker niet als de verf gemengd was met benzine.
Terwijl de leerkrachten een gezellig koffiekletsje hielden, zorgden wij ervoor dat de 400 leerlingen enkel de borden afschuurden en niet de tafel, zichzelf of andere slachtoffers.
Een grotere verbazing kwam er in de namiddag. We kwamen toe op een nog rustige school. De leerlingen van Phoebe moesten niet komen, haar mentor had buikpijn. Andere mentoren waren er ook niet te bespeuren. De leerlingen van Heleen waren wel voorbereid op de afwezigheid en moesten de namiddag vullen met ‘leren’.
De enige mentor die er wel was, vertrok om post rond te brengen.
Heleen vond leren maar een beetje saai, dus hield een educatieve quiz. Ondertussen hield Phoebe de andere leerlingen buiten een beetje bezig.

Om 16u30 stuurden we de leerlingen naar huis.
Zaterdag werd gedoopt tot ‘verfdag’.
Met het geld dat ingezameld is, hebben we namelijk besloten om de borden een nieuw laagje te geven. In de meeste was dit echt wel een noodzaak!
Met de hulp van Frederik, Isidore en Brice verliep het werk heel vlot. We legden twee prachtige zwarte laagjes en zijn heel tevreden met het resultaat. Ook de leerlingen die ‘toevallig’ eens kwamen piepen waren ook heel tevreden. Ook directeur is ons heel erg dankbaar.
Verder werden afgelopen donderdag de waterput gemetst, alle kapotte banken gelast, vijzen opnieuw ingedraaid… Er is hier al mooi werk geleverd.

Afgelopen week stonden we samen in CP2. Samen was echt een noodzaak, want de klas bestaat uit 95 leerlingen! Dinsdag besloten we goed te observeren hoe de leerkracht zijn klas aanpakt. En waaaw, wat hebben we respect voor die man. We weten ook wel dat hij ze normaalgezien slaat, maar dat niet doet omdat wij er bij zijn, wat we dan ook wel weten te appreciëren. Woensdag waren we van plan een liedje aan te leren, maar door de omstandigheden was er daar geen tijd meer voor. Phoebe heeft buiten gelezen met de helft van de klas.
Donderdag hadden we een rustige vrije dag, er stond 'Prison Break’ (uiteraard in het Frans). We genoten ook nog van heerlijke zelfgemaakte chocoladepudding.
Woensdag kregen we het boek ‘lecture’ mee om er vrijdag een les uit te geven. We wisten dus water ons te wachten stond, of toch niet helemaal… De leerkracht besloot om de klas te verlaten zonder iets te zeggen en niet meer terug te komen tot 20 minuten voordat het tijd was om naar huis te gaan.
Goede leerkracht of niet, met de waarden die wij meekregen als leerkracht konden we geen 95 leerlingen in de hand houden.

Wist je dat:
- De leerkracht van Phoebe geen gemiddelde kan berekenen met de rekenmachine.
- Iedereen stomverbaasd was toen we zeiden dat we zelf de borden gingen schilderen.
-Alle films hier gedubbed worden, wat zeker niet leuk is !
- Dat een tofi (snoep gemaakt van melk) super lekker is.
-we sinds een paar dagen iedere dag een ferme regenbui over ons krijgen.
- Coufre feu niet leuk is! 

Nieuwe klas

Maandag stond er een observatiedagje op het programma. We wisselden van klas. We waren er snel uit wie in welke klas zou staan. Heleen staat nu in CM2, dit is de laatste klas van de lagere school. Phoebe staat in CM1, wat bij ons het vijfde leerjaar is.
Wat ons meteen in beide klassen opviel is dat de klassen kleiner zijn (40 en 50). De leerlingen zijn ook veel stiller en willen echt werken (of we hebben die indruk…).
We focusten ons beide op sportlessen deze week. Deze leerlingen hebben nog nooit een sportles gehad, en van bewegingstussendoortjes zijn er in deze klassen zeker geen sprake meer. Iedere avond maakten wij dus het programma op. Dit bestond uit sport, tekenen en zingen. We leerden zelfs liedjes in het Nederlands aan (de leerkracht van het eerste leerjaar is jaloers!).
We moesten alles met handen en voeten uitleggen, want dit is allemaal nieuw voor de leerlingen. Tijdens het spelen zelf zagen we de leerlingen puur genieten. We konden de kinderen (die een leeftijd hebben tot 16j) een halfuur tikkertje laten spelen, mochten we dat willen. Ze waren dan ook altijd teleurgesteld als de sportles gedaan is.
Tijdens de sportles konden we ook heel wat van het materiaal gebruiken dat we in België kochten.
Zo gebruikte Phoebe tijdens de estafetteles de reuzespringballen. Dit was een reden voor alle andere klassen om een half uur te vroeg te stoppen met de les en in rijen te komen kijken. Hilarisch!
Onze mentoren vallen ook heel goed mee. De mentor van Heleen is al in België geweest,en vertelt dus honderduit over haar avonturen en over har familie. Ze was ook heel erg geïnteresseerd in het onderwijs in België. Dit zorgt voor boeiende gesprekken.
De mentor van Phoebe heeft de leerlingen nog niet geslagen (wat ze normaal wel doet, de hele school is bang van haar…) omdat Phoebe er bij is. Ze zorgt voor koud water, mango’s en apprecieert de activiteiten die Phoebe doet enorm. Een heel verschil met de vorige mentor dus.
Verder maken we op deze blog graag een beetje plaats om jullie gerust te stellen. Velen onder jullie hoorden waarschijnlijk al over de onrust die momenteel heerst in Ouagadougou.
Wat hier gebeurt, is absoluut niet goed. Voor ons is het schrikken bij het horen van geweerschoten dicht bij ons huis, maar dankzij couvre-feu (avondklok vanaf 19u) voelen we ons wel veilig.
We zien veel van de vernieling, winkels zijn helemaal geplunderd en leeg, geen wonder dat de mensen hier heel bang zijn. Hun winkel is hun leven…
We hopen dat de situatie hier snel verbetert, want om 19u binnen zonder elektriciteit is toch ook geen pretje (lees: geen ventilator, te hoge temperaturen).

Wist je dat:
- De mentor van Phoebe bang is van gekko’s (je weet wel, die beesten die hier overal rondlopen!)?
- De warmte in april nog erger is (okee, we waren gewaarschuwd, maar dit hadden we toch niet verwacht)?
- Een schrift een ideale waaier is in de klas?
- De leerlingen van Heleen haar mentor verwittigen als haar telefoon gaat?
- Phoebe bijna niet mocht veranderen van klas? Haar ex-mentor vond dat ze nog niet genoeg geoefend had, want ze had nog maar 2 lessen gegeven die de mentor gezien had!!!!)
- Het geen goed idee is om Kerstmanpakjes op te sturen naar Afrika? Ze dragen dat hier om naar school te komen.
- We sms’jes krijgen van Airtel (ons gsmnetwerk) om te zeggen dat we naar het ziekenhuis moeten als we meer dan twee weken hoesten? (Zie TBC)
- Het niet nodig is om je zorgen te maken om ons? We redden het hier wel.

Alweer een korte week

We wisten al wat ons deze week te wachten stond. Het zou weer een korte week worden (de mensen staakten vrijdag omdat het leven te duur wordt) in dezelfde klas als vorige week.

Zo ging het er aan toe in CE1:
Maandag kwam de leerkracht een hele dag naar school. Echt een wonder. De leerkracht bereid hier echt niet veel voor. Iedere dag lezen de leerlingen op dezelfde manier, iedere dag komen dezelfde soort cijferoefeningen aan het bord. Geen wonder dat de leerlingen niet gemotiveerd zijn.
Tijdens de lectuurles op maandag nam Phoebe een groepje leerlingen mee naar buiten om te lezen. De kinderen waren echt bang en zagen dit als een straf.
Phoebe zag een weroles over de boom en over geschiedenis. Beide lessen duurden 10 minuten.
Maandag wist de leerkracht al te zeggen dat ze dinsdagvoormiddag niet aanwezig zou zijn. Phoebe moest dus maar haar plan trekken, zonder lesonderwerpen natuurlijk. Ze gaf wiskundeles (andere oefeningen dan de gewone), muziekles, tekenen. Het was enorm moeilijk om de kinderen stil te krijgen. Ze kreeg meermaals aanbiedingen om les te krijgen in het slaan van leerlingen.
Tot Phoebes grote verrassing wist de leerkracht in de namiddag te zeggen dat ze woensdag de hele dag afwezig zou zijn omdat ze moet studeren voor een examen dat ze heeft op zondag. Phoebe was wat verwonderd, maar vroeg toch lesonderwerpen. Dit was wat ze kreeg: Je moet een beetje lezen, een beetje wiskunde doen, een beetje zingen en tekenen. Toen ze vroeg welk onderwerp van wiskunde behandeld kon worden, zei de leerkracht: doe een boek open en schrijf enkele oefeningen aan het bord. Dit is duidelijk…
De woensdag vertrok Phoebe met een bang hartje naar school. Gewapend met een beloningsysteem en tonnen geduld ging z de klas binnen. Wonder boven wonder was de voormiddag perfect. De leerlingen waren stil, ze werkten goed mee en bleven braaf. Het beloningsysteem werkt dus wel. Zelfs de directeur die even kwam kijken was onder de indruk.
De namiddag verliep wat minder goed. De leerlingen maakten er echt een zootje van. Gelukkig volgde het lange weekend.

Zo ging het eraan toe in CE2:

De lectuurlessen mag Heleen nog altijd blijven geven. Haar mentor vindt de zaken die ze eraan toevoegt goed en ze denkt dat hij dit later ook nog wel zal doen als ze niet meer in de klas is.
Heleen liet de kinderen hun vlinder ook versieren. Er waren wel veel leerlingen die geen vlinder meer hadden. Heleen vertelde dat ze dan maar met twee hun vlinder moesten versieren en daar hadden ze geen enkel probleem mee. Ze dacht dat ze daar en groot probleem van gingen maken, maar dat was zeker het geval niet. Achteraf toonden ze allemaal zo fier als een gieter hoe mooi hun vlinder wel geworden was. Heleen heeft er dan ook een lange slinger van gemaakt die nu in de klas hangt.

Heleen bereidde ook een les ‘observation’ voor over de vlieg. Ze was echt heel tevreden over haar les, want het ging echt heel vlot. De leerlingen waren heel aandachtig en werkten erg goed mee. Haar mentor zei achteraf de woorden ‘formidable’ en dat geeft toch echt een heel goed gevoel om de dag mee af te sluiten.

Niet enkel Phoebe haar mentor, maar ook deze van Heleen ging ‘eventjes’ weg uit de klas. Heleen had juist haar voorbereidde les gegeven en dan ging hij weg. Heleen moest dan dus zomaar even ter plaatste iets gaan verzinnen om de leerlingen bezig te houden. Flexibel zijn is iets dat je hier zeker goed leert!

Naast het lesgeven deden we uiteraard nog andere dingen. We hadden dan ook een weekend dat vier dagen duurde. De woensdagavond gingen we naar cinema Neerwayah. Je betaalt er 1000CFA (€1,5) voor een film, die in België uiteraard al lang op DVD uit is. Popcorn hadden we niet, een quasi lege, geacclimatiseerde zaal was er wel. We zagen de film Machete (echt een vrouwenfilm ;P) samen met Said, onze Afrikaanse vriend.
Donderdag gingen we bij Said, nog steeds onze vriend, koken (lees: pot op gasvuurtje= festivalgevoel). We maakten wortelpuree met gehakt! Zooo lekker om eens geen rijst te moeten eten. Natuurlijk maakten we ook een dessertje. De chocoladepudding met aardbeien smaakten ons heerlijk!
Vrijdag maakten we wat tijd om schoolwerk te doen.
In het weekend gingen we met Pelle (onze Zweedse vriend) zwemmen. Voor hem om zijn laatste weekend te vieren, voor ons om onze twee maanden te vieren.
We kregen ook nog de kans om naar een deftige film te kijken bij Pelle. We zagen “up” (Heleen helemaal, Phoebe half). Het was wel veel te warm door de elektriciteit die het niet deed.

Wist je dat:
- We ondertussen al drie regenbuitjes gehad hebben?
- We geen boter meer krijgen voor ons stokbrood omdat die uit Ivoorkust komt?
- De elektriciteit hier meer niet dan wel werkt de laatste tijd?
- Mangoconfituur verkiezen boven sinaasappelconfituur?
- De mango’s naar zeep smaken als ze nog geen ‘pluie de mangue’ hebben gehad?
- We het hier nog altijd leuk vinden (en er stiekem tegen opzien om binnenkort naar huis te vertrekken?)
- We graag paaseitjes willen?
- De leerlingen in de speeltijd overal mogen spelen, straat inbegrepen?

School is cool!

Jullie geloven ons waarschijnlijk niet (wij kunnen het ook moeilijk geloven), maar we hebben een hele week doorgebracht op school! De staking is dus definitief voorbij, we kunnen er eindelijk invliegen!
We hebben er voor gekozen om niet samen in een klas te staan. Heleen staat nu in CE2 (vierde leerjaar) en Phoebe in CE1 (derde leerjaar).
Hoe gaat het er aan toe in de klassen?
CE1 is een klas van 73 leerlingen. De leerkracht is ervan overtuigd dat je leerlingen moet slaan en doet dat dan ook bij de vleet. Het is zo erg dat Phoebe op het punt stond om de klas gewoon te verlaten. De tweede dag in CE1 is de leerkracht niet komen opdagen. Het was dus een hele grote opgave om de leerlingen oefeningen te geven (wat is de beginsituatie? Hoe krijg je ze stil zonder te slaan?). Het meest schokkerende was toen de leerlingen stokken gingen zoeken om aan Phoebe te geven zodat zij de leerlingen kan slaan. De leerlingen vinden het gewoon normaal dat ze geslagen worden. Het is dan ook meer een straf voor Phoebe dan voor de leerlingen zelf.
Phoebe leerde in haar klas het liedje ‘mon coq est mort’ aan, in het Frans en uiteraard ook in het Nederlands (met handen en voeten).
Phoebe gaf ook wiskundelessen (wist je dat ze hier alles cijferen?) en een leesles (lees: duid leerlingen aan die moeten lezen).
De mentaliteit van de leerlingen en de leerkracht zit echt helemaal fout. Dat is jammer, want daardoor voelt Phoebe zich niet helemaal thuis in deze klas.

In CE2 zitten er 62 leerlingen. Heleen heeft meer geluk met haar mentor. Hij is niet enkel voor het systeem van straffen, maar belonen kan ook soms aan bod komen. Al gebeurt het straffen toch niet op een ‘goede’ manier, een harde tik op de rug, trekken aan de oren, leerling buiten zetten zijn hier geen uitzondering. Heleen vindt het leuk dat de leerlingen al beter Frans kunnen dan in CP1, ze durven al meer vertellen en vragen aan haar. Voor haar is het dus wel een verbetering in vergeleken met het  CP1.
Heleen leerde net als Phoebe ook al een liedje aan, nl. Le crocodile. Het was leuk om te zien dat de leerlingen zo enthousiast waren en het liedje na het weekend nog perfect kenden.
Ze leerde de kinderen ook een vlinder vouwen en de mentor wilde dit ook graag proberen. Het was duidelijk dat de leerlingen dit soort activiteit niet gewoon waren, maar op het einde van de les hadden ze allemaal een vlinder waar ze zeer fier op waren.
De lessen ‘lecture’ volgen hier altijd een vast stramien, het is dan ook moeilijk om hiervan af te wijden, maar Heleen doet toch haar best om af en toe enkele zaken erbij te voegen of wat aan te passen.

Ons eerste weekje school zit er dus eindelijk op! Normaalgezien blijven we zeker nog een week in de tweede graad, daarna is het nog wat vaag…

Wist je dat:
- Er kinderen zijn die Fanta heten? (en koffie)
- De leerlingen hier boodschappen moeten doen voor de leerkracht (tijdens de les natuurlijk)?
- De leerlingen naar huis gaan tijdens de speeltijd?
- Er iedere dag een uur verloren gaat aan het babbelen tussen de leerkrachten?
- Je gewoon de klas kan verlaten om drank te kopen?
- We hier meer zijn in het voordeel van de leerkracht dan in het voordeel van de leerlingen? (hiermee bedoelen we dat de leerkracht ons gebruikt om zelf niets te doen, terwijl het beter zou zijn dat wij bijvoorbeeld de zwakke leerlingen helpen à dit mogen we soms doen tijdens leeslessen)
- Het hier echt wel té heet wordt (Heleen went er al aan)?
- We steeds meer fantaseren over eten uit Europa?
- De hardste stand van de ventilator het begeven heeft en wij dat niet zo leuk vinden?

'Cause this is Africa!

Deze week hadden we opnieuw geen school, maar dat wisten jullie wel al. We kregen dan ook de kans om Burkina Faso eindelijk in alle facetten te leren kennen.
Het eerste deel van de week bestond uit de mindere kanten van Burkina Faso. De leerlingen staakten al een hele tijd, ook de gewone burgers staken (het leven wordt te duur en de lonen gaan niet omhoog). De echte hel brak pas los toen de militairen staakten. Ze hebben een vriend in de gevangenis en zijn daar niet mee akkoord. De nacht van dinsdag op woensdag was dan ook gevuld geweerschoten alom. We wisten in eerste instantie niet wat er gebeurde (we dachten eerst aan vuurwerk), maar uiteindelijk valt het allemaal wel mee. We konden het centrum twee dagen beter vermijden (dat hebben we dan ook gedaan!), maar nu is alles weer rustig. We zien nu ook voor de eerste keer politie op straat (ze hebben hun handen nu niet meer vol aan stakende leerlingen).

Maar dan nu over de schone kanten van Burkina…
Zoals we al hadden aangekondigd bezochten we deze week het westen van Burkina Faso. We hadden wel verwacht dat het anders zou zijn, maar zoveel nieuwe indrukken en belevenissen zorgden ervoor dat we soms dachten dat we in een ander land zaten.
Bomen, water, bossen, weiden, dat is iets helemaal anders dan het stoffige, dorre Ouagadougou dat we gewoon waren.
De eerste dag bezochten we Bobo, de tweede grootste stad van Burkina Faso. We gingen met de bus naar daar (zo’n 5u rijden) In Bobo heb je het oude stadscentrum, waar de inwoners echt een deel uitmaken van het ‘museum’. We hingen de toerist uit, maar voelden ons daar toch wat onwennig bij, wetende dat de helft van de Burkinabé nooit deze stad zal zien.

’s Avonds namen we de bus naar Banfora (anderhalf uur). We sliepen een beetje buiten het centrum (lees: in the middle of nowhere). Nu weten we wat iedereen bedoelt met die Afrikaanse sterrenhemels om U tegen te zeggen! Het was nog niet gedaan met de mooie verrassingen (en het was al laat), want het ‘hotel’ bestond uit prachtig ingeklede hutjes (zonder elektriciteit weliswaar). We maakten kennis met het plassen in een gat, kakkerlakken, douchen met een emmer en de overlast van muggen.
De volgende ochtend, na een veel te warme nacht, beslisten we met z’n allen om een busje te huren (chauffeur inbegrepen). Hij bracht ons eerst naar de wereldberoemde cascade (zoek maar op!). We wandelden naar boven langs pareltjes in de natuur (delen van de waterval, baobabs…). Een goeie rustpauze hadden we wel verdiend. Afkoelen in de waterval! Zalig…

Vlak voor zonsondergang gingen we naar de dômes. Dat zijn zandrosten (zoek ook maar op!). Daar zagen na een beklimming van een rots een mooie zonsondergang.
Terug in onze camping aten we heerlijke pizza bij kaarslicht. We installeerden buitenbedden, jaja, je leest goed, we sliepen onder sterren, palmbomen en een muskietennet. We werden vergezeld door een fris windje en uiteraard ook de muggen. We staan vol rode bubbels, maar we nemen flink onze Malarone.
Vroeg gewekt door de zon, hadden we nog een hele dag voor ons. We hadden het plan om 4 moto’s te huren, maar blijkbaar waren ze allemaal verhuurd. Opnieuw de minibus dan maar.
We bezochten het zondagmarktje in Banfora (hier vonden we eindelijk onze pagnes = stukken mooie stof) en chillden in een goed restaurantje.
Tegen de avond (15u30) vertrokken we naar een groot meer waarin nijlpaarden zitten. In een houten bootje dobberden we wat rond in de natuurlijke habitat van de hippo’s.
’s Avonds namen we de bus terug naar Bobo. De volgende ochtend vertrokken we opnieuw naar Ouaga, waar de school op ons wacht. Jaja, de staking is voorbij (we hopen voorgoed), dus we kunnen er eigenlijk echt invliegen!

Vakantie...

Hier zijn we weer!
Hier volgt alweer een kort blogbericht, want dinsdag kwamen we te weten dat ze de vakantie (die normaal begint op 26 maart tot 10 april) twee weken vervroegd hebben om zo de leerlingen een beetje tot bedaren te laten komen, in de hoop dat ze natuurlijk niet weer beginnen staken als school opnieuw begint.
Het vakantiegevoel stijgt hier met de dag, al zouden we veel liever voor de klas staan en ons met nuttige dingen bezig houden.
Uiteraard gingen we zwemmen. Dit is een must bij dit warme weer (uiteraard droogt ons velletje nu helemaal uit).
Maandag gingen we met vrienden op stap. We hadden afgesproken aan de kerk, maar zoals dat gaat in Afrika moesten we wat wachten. Er waren daar een heleboel kinderen aan het spelen die onze vriend willen worden. We hebben hen tikkertje geleerd en echt genoten van het luide gelach van de kinderen.
We maakten kennis met de echte kleine maquis. Tuinstoelen op straat, iedereen kent iedereen en zit daar de hele dag niets te doen. Best wel grappig, maar zeker ook gezellig!
We zaten voor eerst sinds lange tijd op gras!! Het kriebelde wel wat meer dan het gras bij ons, maar het was zo stil en zo rustig en zo mooi!

Verder is ondertussen de vasten ook begonnen. In België wil dat zeggen dat de ontwikkelingslanden centraal staan.
We zijn dan ook heel blij dat ons project centraal staat in Hotel- Bakkerij- en Slagerijschool Ter Groene Poorte. Het is fantastisch om te horen hoe enthousiast de leerlingen zijn! Het geld zal zeker goed besteed worden, want de school heeft echt heel erg weinig middelen.

Deze keer geen wist-je-datjes, maar jullie mogen altijd wel met wist-je-datjes reageren op onze blog! Vinden wij heel leuk!

Tot de volgende (dan zitten we hier in de helft)
PS: Volgend weekend gaan we naar Bobo en Banflora. Ons blogbericht zal er dus niet zondag opkomen!