Onze eerste week

Nè jibéo nassara’s

We zijn hier nu al ongeveer een weekje en we hebben het hier wel naar onze zin.
Wat hebben we al allemaal uitgestoken tijdens deze acclimatiserende week?
Zondag begon alles met een pijnlijk afscheid (dankjewel aan al onze lieve uitzwaaiers!). Op het vliegtuig werden we verwend met ijsjes, cola, suikerwafel en dergelijke. We vlogen uren boven de woestijn. Zand, zand, zand, zand, zand en o ja, ook nog zand! We waren er wel op voorbereid, maar toch overviel de warmte ons enorm. We hadden dan ook onze dikste en warmste kleren aangedaan omdat die niet meer in onze valies konden.

De luchthaven, als je het al zo kunt noemen, was absoluut met niets te vergelijken. De bagageband bestaat uit houten kisten waarop men al onze valiezen zette. Zoeken maar! Gepakt en gezakt met al onze bagage (ja, meer dan 100kg) zagen we een bordje met onze namen. Daar was Raphaël van VolonFaire. Na heel wat heen en weergeloop, elkaar verliezen, auto in- en uitladen… vertrokken we naar L’Auberge.
Onderweg werden al onze zintuigen geprikkeld door alle nieuwe geuren en kleuren. Tegen de avond waren alle 7 vrijwilligers aangekomen en maakten we uitgebreid kennis. De volgende dagen stonden vooral toeristische uitstapjes op ons programma. We kregen djembéles, we zaten op de heilige kaaimannen (jaja, zie foto’s!), wisselden ons geld in CFA’s (waar ze niet zo veel geld hebben om te wisselen), schudden hopen verkopers van ons af die ons blanken toch zo graag kaartjes en prulletjes willen verkopen enzovoort. Elke voormiddag kregen we Franse les (die voor ons wat overbodig was) en les Morée (die dan weer veel te moeilijk was ;-P). We kunnen enkele standaardzinnen gebruiken en ook tellen tt 10 (leerden we van Omar, die ook in de Auberge logeerde). In onze vrije tijd (lees: het warmste van de dag) verkenden we de omgeving van onze auberge samen met de andere vrijwilligers. Als we konden (lees: als het water niet op was) namen we een verfrissende douche. ’s Avonds praatten we bij kaarslicht (lees: als de elektriciteit het begaf) nog wat na.

Donderdag werden we naar ons gastgezin gebracht (weliswaar met 5u vertraging). Verrassing, verrassing, ook Frederik (de vlaamssprekende Duitser) blijkt bij ons te wonen. We dachten eerst dat het een mopje was, maar dat blijkt toch niet zo. Nog een grotere verrassing was het toen we zagen dat we een huis voor ons alleen hadden. Grote kamers (wel wat warm), een echt toilet, een douche en een lavabo… We zijn echt met ons gat in de boter gevallen. Onze familie is vriendelijk, maar we hoorden van een Duitse vrouw (die hier 5 maanden was) dat we niet veel openheid moeten verwachten. Maar met z’n drieën gaan we een leuke tijd tegemoet.

Vandaag kregen we ook een bezoek van een leerkracht van ons schooltje. We kregen wat informatie aan huis (door bepaalde activiteiten op school). Wat weten we al:
-Onze werkdag begint al om 7u30 (De voormiddag duurt tot 12u).
-In de namiddag moeten we op school zijn van 15u tot 17u.
-We zullen in alle klassen wel eens gestaan hebben.
-Donderdag en zondag zijn onze vrije dagen, op zaterdag moeten we werken in de voormiddag.
Meer informatie volgt uiteraard nog!

Wist je dat…

-We water drinken uit zakjes van een halve liter (dat kost ons 7 cent)?
-We op het einde van de dag oranje zijn van al het stof dat aan onze zweterige huid blijft plakken?
-Dat onze taxi gestart werd door de kabeltjes tegen elkaar te doen (zonder sleutel dus)?
-Dat we mensen hier zelf hun slagboom moeten toeschuiven om een trein door te laten?
-Ze hier echt alles op hun fiets vervoeren?
-Het hier binnen een maand 48 graden wordt?

Voor wie ons een kaartje/pakketje (de pakketjes komen blijkbaar toch toe) wil sturen kan dit doen naar het volgende adres:
Raphaël Zongo
Een van onze namen (of beide)
01BP210
Ouagadougou 01
Burkina Faso

Wie ons een sms wil sturen (kost ons niets, dus laat jullie maar goed gaan ;-P) kan sturen naar onze hippe Bukinabénummers:
Heleen: +22675592400
Phoebe: +22675592445

Vele groetjes
 

Heleen en Phoebe (die of al bruin zijn, of heel vuil zijn)